Była to jedna z pierwszych powojennych zim. Jak również wyniknie z dalszej części opowiadania prawdopodobnie o poranku do domu zajętego przez przesiedleńców ze wschodu, a może centralnej Polski lub Kielecczyzny zawitał dość młody mężczyzna, ubrany ani elegancko, ale też nie niechlujnie, ot tak jak zwykły człowiek w owych powojennych, niezamożnych latach.
Od słowa do słowa prowadząc rozmowę z gospodarzami, przedstawił się w końcu jako były przymusowy robotnik rolny u bauera, który był właścicielem gospodarstwa, w którym się obecnie znajdują. Oprowadzony przez nowych właścicieli po gospodarstwie i rozejrzeniu się nawiązał z nimi ponownie rozmowę.
W jej trakcie poinformował gospodarzy, że ma wiedzę o ukryciu na terenie ich gospodarstwa różnych dóbr materialnych w sporej ilości, z których oni na pewno będą zadowoleni.
Postawił też pewien warunek wskazania miejsca ukrycia wszystkiego.
Warunkiem była możliwość zabrania czarnej walizeczki, niezbyt dużych rozmiarów. której lokalizacja wśród ukrytych dóbr materialnych była mu dobrze znana. Po tym mieli się zgodnie z jego obietnicą nigdy nie zobaczyć.
Po naradzeniu się z żoną gospodarz postanowił jednak odmówić, sugerował przy tym, że zawartość teczki też powinna być do podziału. Gość próbował ich jeszcze namówić na zmianę decyzji ale bez skutku.
Odszedł z kwitkiem.
Jeszcze tego samego dnia pojawił się zresztą znowu. Tyle, że ciężarówką i w towarzystwie funkcjonariuszy UB.
Tu przerwa na małe wyjaśnienie. W owych czasach istniał ustawowy obowiązek zgłaszania mienia poniemieckiego zastanego lub znalezionego odpowiednim instytucjom, które decydowały czy np. nowy mieszaniec domu może je sobie zatrzymać jak np. meble czy musi je oddać celem centralnego rozdzielenia. W praktyce z owym zgłaszaniem różnie bywało. A skala szabru była ogromna.
Po zerwaniu podłóg, w jednym z pomieszczeń ukazała się druga piwnica, w której był ogrom różnych dóbr. Od drogich mebli, przez bele materiału, rowery, maszyny do szycia, porcelanę, sztućce, komplety pościeli, słowem dobra o ogromnej wartości.
Gospodarze, gdy to zobaczyli dostali podobno rozstroju nerwowego. Gospodyni rwała włosy z głowy, a gospodarz przystąpił do aktu wieszania się, powstrzymany przez funkcjonariuszy UB.
Zmierzchało, kiedy przystąpiono do ładowania wszystkiego na ciężarówkę.
(Zdj. Odszedł w ciemność pobliskiego lasu)
Nasz nieznany przybysz zaś w tym czasie wziął do ręki ową walizeczkę i bez słowa odszedł w ciemność pobliskiego lasu. Zgodnie z obietnicą nikt go więcej nie zobaczył.A ja…?
A ja długo się zastanawiałem czy nie nadać temu tematowi tytułu „Klątwa czarnej teczki”.
Opowiedziałem tę historię kilku osobom przed laty i owszem budziła ona zainteresowanie. Tyle tylko, że to duby smalone, bajka o żelaznym wilku jak ktoś woli, nic więcej.
Z czasem zacząłem dowiadywać się o funkcjonowaniu tej opowieści w różnych częściach Ziem Odzyskanych. W analogii do pojęcia „urban legend”, można ją nazwać „village legend”
A skoro jesteśmy przy legendzie miejskiej, to mam wiedzę, o funkcjonowaniu powyższej opowieści w wersji miejskiej. Wiem również, że właściciele ryli, aż miło i nic raczej nie znaleźli, jeśli coś to przez przypadek.
Kto i dlaczego wymyślił tę historię? Nie wiadomo. Może to kaczka dziennikarska, powtarzana w lokalnych gazetach. Może to celowa akcja służb bezpieczeństwa w owych czasach. Rozpowszechniana by obywatele zaczęli szukać na swoich parcelach i wyręczyli tym samym UB/SB, by przy okazji wywołać zazdrosne akty donosicielstwa wśród sąsiadów.
Różne miejsca funkcjonowania tej legendy jednoznacznie wskazują na jej brak wiarygodności, a nam każe podchodzić z rezerwą do różnych przekazów.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz